Dokumentacja ewidencyjna

Powstała w 1958 roku i była wykonywana do końca lat 60. XX w. Zawiera podstawowe dane o obiekcie ze zdjęciem i rzutem zabytku. Większość kart dotyczyło zabytków architektury i budownictwa wzniesionych do poł. XIX w., ale wykonywano również karty dla wybitniejszych dzieł późniejszych, karty dla parków i cmentarzy oraz założeń urbanistycznych. Dziś karty zielone stanowią cenny, choć już archiwalny zbiór informacji o obiektach zabytkowych, ich ówczesnym zasobie i stanie zachowania.

Została opracowana 1975 roku pod kierunkiem prof. Wojciecha Kalinowskiego. Zawiera ona, oprócz danych uwzględnionych na karcie zielonej, obszerniejsze informacje. Formularz karty umożliwia dokumentację wszelkich istniejących typów zabytków nieruchomych i ich zespołów. Od lat dziewięćdziesiątych wykorzystywany jest również do sporządzania opracowań urbanistycznych i ruralistycznych.

Ewidencja na kartach zabytku nieruchomego niewpisanego do rejestru zaczęła powstawać po 2003 roku na podstawie najnowszej Ustawie o ochronie zabytków. Karta zawiera podstawowe dane, jedno zdjęcie oraz szkic sytuacyjny z lokalizacją obiektu w terenie.

Powstały w latach 80. XX wieku. Ich pomysłodawcą był prof. Wojciech Kalinowski. Był to spis adresowy architektury i budownictwa, który miał na celu umożliwienie pełnego rozpoznania przez wojewódzkich konserwatorów zasobów zabytkowych i możliwości ich waloryzacji. Karty zawierają podstawowe informacje o obiektach zainteresowania konserwatorskiego. Obecnie są one uzupełnieniem dokumentacji ewidencyjnej.

Dokumentacja ewidencyjna historycznych parków i ogrodów składa się z części opisowej i graficznej. Część opisowa zawiera: podstawowe dane administracyjne obiektu, historię z opisaniem kolejnych faz przekształceń układu kompozycyjno-przestrzennego, analizę stanu istniejącego oraz zachowania substancji zabytkowej a także wnioski dotyczące sposobu ochrony konserwatorskiej. Część graficzna zawiera fotografie i plany istniejącego założenia.

Karta ewidencyjna cmentarza zawiera dane administracyjne i adresowe, plany cmentarzy, wycinki map oraz zdjęcia. W kartach znaleźć można m.in. informacje o najstarszych i najciekawszych nagrobkach, a także zadrzewieniu (starodrzewiu), czasie powstania, przynależności wyznaniowej oraz istniejącej dokumentacji i bibliografii dotyczącej danego cmentarza.

Teczki ewidencji miast zabytkowych to dokumentacja opisująca 1264 miasta oraz 24 wsie. Jest to zamknięty zbiór dokumentacji stworzonej w latach 1962-1963. Teczka ewidencyjna miasta zawiera krótki rys historyczny miejscowości, charakterystykę układu przestrzennego i zabudowy, często wykazy obiektów zabytkowych zlokalizowanych na terenie tej miejscowości, odrysy archiwalnych planów i fotografie.