Kościelec – Pałac, obecnie siedziba Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Kole

Założenie pałacowo-parkowe w Kościelcu powstało w latach 80.–90. XIX wieku dla Aleksandra Cypriana von Kreutza. Pałac powstał na miejscu dawnego dworu starościńskiego (przedrozbiorowe dobra kościeleckie zostały przekazane w ręce rodziny von Kreutzów za zasługi wojenne dla imperium rosyjskiego); równocześnie z nową budową założono park krajobrazowy. Rezydencję zaprojektował Józef Chrzanowski, absolwent akademii petersburskiej. Asymetryczna bryła i kostium stylowy, nawiązujące do francuskiego renesansu, bogactwo dekoracji wnętrz, w tym sztukaterie i malowidła ścienne o inspiracjach neostylowych i orientalnych, boazerie, parkiety, ornamentalne elementy żeliwne współtworzą artystyczną całość o cechach eklektycznych, charakterystyczną dla końca XIX wieku i jedną z ciekawszych tego typu na ziemiach polskich. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości pałac został przeznaczony na potrzeby szkolnictwa, i od tego czasu – z wyjątkiem lat II wojny światowej, kiedy Niemcy wprowadzili do niego siedzibę gestapo – służy potrzebom oświatowym.

Przeprowadzono prace izolacyjne w piwnicach, prace rekonstrukcyjne przy więźbie i pokryciu dachowym (poddasze zostało zaadaptowane na sale szkolne) oraz pełen zakres prac instalacyjnych. Prace renowacyjne objęły elewacje z wystrojem sztukatorskim i rzeźbiarskim. Badania konserwatorskie przeprowadzone we wnętrzach pozwoliły ustalić i doprecyzować stan zachowania i pierwotny wygląd dekoracji, przesłoniętych w znacznej części przez wtórne tynki i powłoki malarskie. Substancję zabytkową poddano pieczołowitym zabiegom dostosowanym do wysokiego stopnia jej zachowania. Zdobione malowidłami plafony i supraporty, polichromowane i złocone sztukaterie, marmoryzacje, mazerowane stolarki drzwiowe oraz parkiety pałacowe zostały odsłonięte i oczyszczone; uzupełniono ubytki i scalono powłoki malarskie, wykonano rekonstrukcję w zakresie wskazanym dla scalenia estetycznego poszczególnych elementów historycznego wystroju. Dawny blask odzyskały nie tylko wnętrza reprezentacyjne, takie jak sala balowa, Sala Dębowa, Sala Mauretańska, główna klatka schodowa (prócz prac konserwatorskich i renowacyjnych wystroju podjęto także rekonstrukcję części marmurowych stopnic i żeliwnych tralek balustrady), ale także elementy dekorujące ciągi komunikacyjne czy dawna łazienka pałacowa.

Adaptacja pomieszczeń do funkcji szkoły artystycznej została podporządkowana wartościom autentyzmu zabytku, integralnie łączącego układ przestrzenny i wystrój, któremu przywrócono pełny wymiar artystyczny.